Ich celem było przywrócenie świetności z lat średniowiecza W końcu XIX w W.Brytania odczuwała obawy o Niemcy. Z Londynu przesłano do Berlina sygnały dyplomatyczne, że oba państwa powinny połączyc się sojuszem Brytyjczycy, jako państwo kolonialne chcieli zatrzymać kolonie i rynki zbytu, a Niemcy chcieli powrotu do świetności z

W latach 40. XIX wieku kolonia stała się obciążeniem finansowym dla ACS i Rząd Stanów Zjednoczonych. Ponadto, ponieważ nie była ani suwerennym państwem, ani uznaną kolonią suwerennego państwa, Liberia stanęła w obliczu zagrożeń politycznych ze strony Wielkiej Brytanii.

Co to jest kolonializm? Najogólniej rzecz ujmując proces podboju ziem na wszystkich kontynentach, do którego doprowadziła ideologia, polityka i gospodarka. W jego wyniku ukształtował się nowy, kolonialny podział świata, liczne terytoria zostały podporządkowane zaledwie kilku państwom europejskim. Wpływy potęg kolonialnych, takich jak Wielka Brytania i Francja sięgały najdalszych zakątków globu. Niestety, kolonializm miał oczywiste drastyczne wręcz skutki dla wszystkich podbitych szukasz więcej informacji i ciekawostek historycznych, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o kolonializmie. Kolonializm w XIX wieku: przyczyny i strategie kolonialne, ich skutki Dlaczego w ogóle państwa, zwłaszcza europejskie zdecydowały się na kolonizowanie innych kontynentów? Przyczyny były tutaj rożnej natury: od ideologicznych poprzez nacjonalistyczne aż do stricte ekonomicznych. Inne od europejskiego kontynenty uważano za barbarzyńskie, ogarnięte ciemnotą, którym Europa powinna była przywieźć cywilizację. Czasem mieszkańcy innych lądów byli wręcz nazywani dzikimi wężami, którzy swoją pracą powinni okazywać najeźdźcom wdzięczność za ich opiekę i kierowanie przez nich ich losami. Jak określił to w roku 1883 polityk francuski Jules Ferry „rasy wyższe mają prawa w stosunku do ras niższych, mają prawa, gdyż mają obowiązki, mają obowiązek cywilizowania ras niższych” (Chwalba, s. 535). Koncepcja dzielenia ras na wyższe i niższe były zresztą wtedy popularne także wśród polityków brytyjskich. Uważano, że niższe rasy w imię rozwoju powinny udostępniać swoje dobra wyższym w imię swojego własnego późniejszego rozwoju, który dokona się właśnie dzięki rasom wyższym. Rasa biała miała podarować im trzy C: christianity, civilisation, commerce. Z kolei znany nam autor Księgi Dżungli Rudyard Kipling ukuł w tym kontekście określenie „brzemienia białego człowieka”, który powinien wziąć na siebie to brzemię i podbić zwłaszcza ludy afrykańskie dla ich własnego dobra. Na pewnym etapie posiadanie kolonii stało się dla państw kwestią nie tylko ambicji, ale i honoru. Uważano, że te z państw, które nie będą ich posiadać nie będą się liczyć na arenie międzynarodowej. W kontekście powszechnej walki o kolonie, do której dołączały kolejne państwa w tle była zarówno polityka, jak i gospodarka. Z jednej bowiem strony podbite tereny miały znaczenie ekonomiczne: stawały się znaczącym źródłem tanich surowców, nierzadko cennych (jak szlachetne kamienie i złoto), z drugiej zaś powstawanie kolonii tworzyło nowe rynki zbytu dla rodzimych towarów. Zajęte terytoria zaczynały również służyć państwom kolonialnym za bazy wojskowe, które można wykorzystać do dalszej ekspansji, jak i do konkurowania na danym obszarze z innymi państwami. Szczególnie ważne były tutaj przyczółki, takie jak Gibraltar, Malta, Suez, Singapur, Wyspy Midway i Guam. Państwa kolonialne przyjmowały różne strategie postępowania z podporządkowanymi terytoriami. Wielka Brytania z reguły nie modyfikowała lokalnych praw, chyba że uznawała je za skrajnie barbarzyńskie, jak np. kamienowanie kobiet lub utrudniające handel. Celem tego państwa było osiągnięcie jak największych korzyści, przy czym na modernizację na miejscu przeznaczano tylko tyle, ile naprawdę było niezbędne. Zdarzało się, że urzędnikami w administracji kolonialnej zostawały osoby miejscowe, tak działo się chociażby w Indiach. W pewnym zakresie szanowano czasem lokalne tradycje. Zupełnie inny model postępowania prezentowała Francja, opowiadająca się za rządami scentralizowanymi. Miejscowi mieli uczyć się języka francuskiego i przejmować kulturę francuską oraz kształtować w sobie dumę z przynależenia do imperium francuskiego. Do momentu zmiany nastrojów w tym względzie w samej Francji szła za tym także chrystianizacja zajętych terytoriów. Od strony Francji nazywano to wypełnianiem jej posłannictwa cywilizacyjnego. Również Portugalia opowiadała się za jak najsilniejszą asymilacją kulturową oraz chrystianizacją miejscowej ludności, jednakże ze względu na dysponowanie znacznie mniejszymi środkami ich kontrola nad koloniami była jednak słabsza. Kolonializm w XIX wieku: nowy kształt świata Wojny kolonialne Ważnym elementem okresu kolonializmu były toczone w tym czasie wojny. Kilka z nich wartych jest przytoczenia. Przede wszystkim należy tu wspomnieć o wojnach burskich. Burowie byli potomkami holenderskich osadników, którzy zamieszkiwali jeszcze od XVII-XVIII wieku Kraj Przylądkowy (od Przylądka Dobrej Nadziei). „Wsławili się” między innymi wojnami z Zulusami, w tym pod wodzą słynnego Czaki. Na mocy ustaleń kongresu wiedeńskiego z 1815 roku Kraj Przylądkowy znalazł się w strefie wpływów Wielkiej Brytanii. Jedną z kości niezgody pomiędzy Burami a Wielką Brytanią było zniesienie niewolnictwa przez tą drugą, chociaż generalnie Burowie chcieli zachować niezależność i niepodległość. Sprzeczne interesy doprowadziły do pierwszej wojny burskiej w latach 1880-1881. Zwyciężyli w niej Burowie, zaś dowódca brytyjski George Colley zginął. Do drugiej wojny burskiej doszło już na przełomie wieków, w latach 1899-1902. Burowie nie mieli już szans przeciwstawić się znacznie liczniejszej armii brytyjskiej i ostatecznie ulegli, zaś około 100 000 z nich zostało przez Brytyjczyków uwięzionych w miejscach, które obecnie nazwalibyśmy obozami koncentracyjnymi. Kolonializm w XIX wieku, czyli miejsca, przyczyny kolonializmu, daty oraz państwa, które miały w tym udział Innym interesującym, aczkolwiek krótkim konfliktem, również z przełomu wieków była wojna amerykańsko-hiszpańska. USA wielokrotnie oferowały Hiszpanii kwoty rzędu 100-140 mln dolarów za Kubę, ta jednak odmawiała. Dlatego wybuch powstania na tej wyspie przeciwko reżimowi hiszpańskiemu był Stanom Zjednoczonym wybitnie na rękę. Pretekstem do otwartej wojny mogła stać się eksplozja zacumowanego w Hawanie krążownika Maine (15 lutego 1898). Kongres USA 19 kwietnia upoważnił nawet prezydenta do użycia siły zbrojnej, jednakże paradoksalnie to Hiszpania pierwsza wypowiedziała wojnę, którą ostatecznie przegrała. Zakończył ją podpisany w Paryżu 10 grudnia 1898 traktat, na mocy którego Kuba uzyskała niepodległość, a Hiszpania utraciła na rzecz USA Portoryko, Guam oraz Filipiny (za 20 mln dolarów). Podział kolonialny świata pod koniec XIX wieku: terytoria Pod koniec wieku, kiedy zakończyły się wojny kolonialne oraz ostatecznie skolonizowana została Afryka ustalony został nowy podział świata, w którym prym wiodły mocarstwa kolonialne. W kontekście podziału kontynentu afrykańskiego duże znaczenie miał tutaj traktat w Londynie, który został podpisany 21 marca 1899 roku i na mocy którego ustalone zostały wpływy Wielkiej Brytanii i Francji na tym kontynencie. W roku 1900 całkowity obszar wszystkich kolonii wyniósł 72,9 mln km2, co dawało 54,9% całkowitej powierzchni lądów. Liczba ludności kolonii stanowiła 35,2% istniejącej wtedy ludności na świecie. Kolonializm - polecane pozycje książek Zdecydowanie najwięcej terenów znalazło się pod panowaniem Wielkiej Brytanii: 33 mln km2. Kolonie tego państwa znajdowały się na każdym kontynencie, co czyniło z niej państwo „niezachodzącego słońca”. W celu zagwarantowania swojego panowania Wielka Brytania rozwinęła olbrzymią flotę wojenną, której używała także jako narzędzia do wywierania nacisków gospodarczych i politycznych. Tak narodziła się tzw. dyplomacja kanonierek. Następna w kolejności mocarstw kolonialnych była wtedy Francja, której imperium obejmowało ponad 10 mln km2. Francja posiadała wtedy kolonie na wszystkich kontynentach za wyjątkiem Ameryki Północnej, najwięcej z nich znajdowało się w Azji i Afryce. Kolejne państwa europejskie z koloniami to Holandia i Belgia. Terytoria zamorskie tych państw miały powierzchnię około 2 mln km2. Pewną ilość kolonii posiadały także Niemcy: w Afryce, w Oceanii, odkupiły też od Hiszpanii kilka wysp, w tym Karoliny, Mariany i Wyspy Marshalla. Do europejskich państw kolonialnych stopniowo dołączały nowe: Japonia i Stany Zjednoczone. Z kolei niegdysiejszym potęgom kolonialnym, Portugalii i Hiszpanii, do końca XIX wieku udało się zachować jedynie część swoich dawnych imperiów. Portugalia zachowała zwłaszcza część posiadłości w Azji, natomiast Hiszpanii zostały tylko mniej znaczące tereny w Afryce i Ameryce Środkowej. Autor: Herbert Gnaś Bibliografia: A. Chwalba, Historia powszechna. Wiek XIX, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa Kosidło, Kolonializm-konsekwencje dla Afryki, „Dzieje Najnowsze”, Rocznik XLIV, Pajewski, Historia powszechna 1871-1918, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dla 91,6% czytelników artykuł okazał się być pomocny

człowieka i obywatela”. Pod wpływem tych zdarzeń największą aktywność w drodze do Mapa kolonii hiszpańskich w Ameryce w XVIII w. Jakie państwa istnieją obecnie na terenie dawnych kolonii? W których z tych państw obowiązuje język hiszpański jako język urzędowy? Źródło: Contentplus.sp. z o.o., Wikimedia Commons, licencja: Przyczyny ekspansji kolonialnej Państwa Europy zachodniej w drugiej połowie XIX wieku, skupiły swą politykę na ekspansji kolonialnej. Działo się tak dlatego, że obszar Europy był już w tym czasie podzielony między kilka głównych mocarstw. Żadne z nich nie dążyło do konfrontacji, gdyż skupiano swą ekspansję na terenach pozaeuropejskich. Kolejną przyczyną ekspansji kolonialnej państw europejskich była konieczność zdobycia surowców naturalnych oraz rynków zbytu dla swych towarów. Ważną rolę odgrywała także idea posłannictwa białego człowieka, zgodnie z którą uważano, że Europejczycy powinni skolonizować cały świat i wprowadzić na nim europejski model kultury. Niekiedy kolonizacja odbywała się na drodze militarnego podboju, a czasami poprzez zdobycie gospodarczej dominacji na danym terytorium. Duże znaczenie miał tu kolonizowany region świata, gdyż inne metody stosowano wobec prymitywnej Afryki a inne wobec lepiej rozwiniętej Azji.. Poza mocarstwami europejskimi także Stany Zjednoczone i Japonia rozpoczęły w tym czasie ekspansję kolonialną. Jednak z drugiej strony patrząc, wiek XIX był też początkiem procesu dekolonizacji. W pierwszej połowie tego wieku Hiszpania i Portugalia utraciły większość ziem ze swych potężnych imperiów kolonialnych. Stało się tak z powodu niepodległościowych rewolucji w Ameryce Południowej. Kolonizacja brytyjska W XIX wieku ekspansja brytyjska była skupiona na terenach Azji i Afryki. Jednym z najważniejszych celów polityki Wielkiej Brytanii stało się zdobycie kontroli nad bardzo bogatymi terenami Chin. Było to co prawda niezależne państwo, z tradycją państwową sięgającą kilku tysięcy lat, jednak w XIX wieku Chiny były państwem zdecydowanie zacofanym w stosunku do Europy. Wydarzeniem decydującym o losach XIX-wiecznego „Państwa Środka” była tzw. wojna opiumowa. Wybuchła ona po tym jak cesarz Tag-Kuang zakazał importu tego narkotyku. Sprowokowało to Brytyjczyków, którzy na handlu opium zarabiali bardzo duże pieniądze. Rząd brytyjski postanowił więc zainterweniować. Wojna trwała od 1839 do 1842 roku. Zakończył ją układ w Nankinie, zgodnie z którym Wielka Brytania otrzymała Hong-Kong oraz duże udogodnienia w handlu z Chinami. W latach pięćdziesiątych w Chinach z powodu niezadowolenia z decyzji nankińskich wybuchło powstanie tajpingów, które jeszcze bardziej osłabiło państwo. Pod koniec XIX wieku doprowadziło to do podziału formalnie suwerennych Chin na strefy wpływów kontrolowane przez mocarstwa europejskie i Japonię. Kolejnym terenem azjatyckim pod kontrolą brytyjską były Indie. W 1851 roku wybuchło powstanie Sipajów (żołnierzy hinduskich w służbie brytyjskiej). Zostało ono stłumione przez wojska Wielkiej Brytanii w 1858 roku. W wyniku tego odebrano Kompanii Wschodnioindyjskiej władzę nad Indiami. Powołano tam wicekróla, który rządził większością Indii. Na pozostałych terenach panowali zależni od Brytyjczyków radżowie. Wielka Brytania kontynuowała także swoje podboje kolonialne na kontynencie afrykańskim. Po tym jak w 1869 roku uruchomiono kanał sueski, Brytyjczycy przejęli kontrolę nad Egiptem. W latach 1881-1885 wybuchło z tego powodu w Sudanie antybrytyjskie muzułmańskie powstanie Mahdiego. Z kolei na południu Afryki Wielka Brytania postanowiła przejąć kontrolę nad Oranią i Transwalem, czyli afrykanerskimi państwami stworzonymi przez holenderskich osadników (osadnicy zwani byli Burami). Konflikt nazywany został wojną burską i trwał w latach 1899-1902. Zakończył się zwycięstwem Brytyjczyków i utworzeniem Unii Południowej Afryki (dzisiaj RPA), która została brytyjskim dominium. Poza podbojami w Afryce Północnej, Brytyjscy podróżnicy spenetrowali prawie całą Afrykę środkową. Kontrolowali w wyniku tego rozległe terytoria łącznie z dzisiejszą Nigerią. Kolonizacja francuska Francja podobnie jak Wielka Brytania, próbowała zdobyć jak największe wpływy w Chinach, co udało im się w roku 1860. Francji w tym czasie udało się także przejąć kontrolę nad Indochinami, czyli terenem dzisiejszego Wietnamu, Laosu i Kambodży. Poza tym Francuzi skolonizowali lub podporządkowali sobie całą północno-zachodnią Afrykę. Zresztą pod koniec XIX wieku ekspansja w Afryce północnej prawie doprowadziła Francję do wojny z Wielką Brytanią, gdyż ich interesy starły się na ziemiach dzisiejszego Sudanu. Jednak konfliktowi udało się zapobiec. Kolonizacja niemieckia Niemcy rozpoczęły proces kolonizacji na wielką skalę dopiero po zjednoczeniu w roku 1871. Były już w dużym stopniu opóźnione w stosunku do innych mocarstw europejskich, więc wiele terytoriów było już w tym czasie kontrolowane przez europejskich rywali Niemiec. Podobnie jak inne mocarstwa, pod koniec XIX wieku Niemcom udało się zdobyć swoją strefę wpływów w Chinach. Głównie dzięki militarnej pomocy Niemiec udało się stłumić chińskie powstanie bokserów, które wybuchło w 1900 roku. Skutkiem powstania było całkowite osłabienie Chin i w końcu upadek cesarstwa w 1911 roku. Niemcy zdobyli też kilka kolonii w południowej Afryce, między innymi tereny dzisiejszej Namibii. W 1904 roku miało tam miejsce powstanie ludów Herero, stłumione przez Niemców. Kolonizacja japońska Japonia do połowy XIX wieku była państwem znacznie odbiegającym od mocarstw europejskich pod względem gospodarczym i technologicznym. Wynikało to w dużej mierze z izolacjonistycznej polityki prowadzonej od wielu stuleci przez japońskie rządy. Jednak w 1954 roku flota USA pod dowództwem admirała Perry’ego zmusiła Japonię do otwarcia się na świat. Po tych wydarzeniach przyspieszenia nabrał proces reform Meidżi (po japońsku oświecenie). Uratowało to kraj przed uzależnieniem kolonialnym oraz wzmocniło i unowocześniło jego gospodarkę. Zniesiono przywileje samurajów, wprowadzono powszechny obowiązek edukacji oraz służby wojskowej. Wprowadzono także konstytucję i system parlamentarny. Dzięki temu nastąpił szybki rozwój gospodarczy oraz wzmocnienie armii. Dzięki unowocześnieniu przemysłu zwiększono produkcję, co spowodowało z kolei poszukiwanie nowych rynków zbytu dla japońskich towarów. Jednocześnie potrzebowano coraz więcej surowców mineralnych, których wyspiarska Japonia nie posiadała zbyt wiele. Naturalnym stało się, że Japonia zaczęła, podobnie jak państwa europejskie, dążyć do ekspansji kolonialnej. Po pokonaniu w 1905 roku Rosji, Japonii udało się sięgnąć po kolonie takie jak Korea, czy Formoza. Japończycy posiadali także swoją strefę wpływów w Chinach. Skutki XIX-wiecznej ekspansji kolonialnej W początkach XIX wieku w wyniku kolonizacji, mocarstwa Europejskie zdobyły w świecie dominującą pozycję. Jednak na początku wieku XX nie było już właściwie terenów nieskolonizowanych. Sytuacja ta musiała prowadzić do konfliktów. Z podziału kolonii najbardziej niezadowolone były Niemcy, gdyż one rozpoczęły proces kolonizacji najpóźniej i odniosły w związku z tym stosunkowo najmniejsze korzyści. Dążenia do powiększenia terytoriów kolonialnych przez Niemcy stały się więc jednym głównych powodów wybuchu I Wojny Światowej.

W latach 70 - 80 - tych do walki o kolonie przystąpiły Niemcy, Włochy, Rosja i Belgia. Wkrótce rozczłonkowana została Afryka. Natomiast Azję od podobnego losu ocaliła rywalizacja krajów europejskich, USA oraz Japonii. Na przełomie XIX i XX wieku mapa polityczna świata przedstawiała dość zróżnicowany obraz.

Liczba wyników dla zapytania 'kolonializm w xix': 10000+ Kolonializm w XIX wieku. Testwg Predator1 Klasa 7 Historia Kolonializm XIX w. Rysunek z opisamiwg Malkasia Klasa 7 Kolonializm w XIX wieku Rysunek z opisamiwg Marcinzybala Klasa 7 Klasa 8 Historia Kolonializm w XIX w. Anagramwg Barbaragbur Kolonie - kolonializm w XIX wieku Rysunek z opisamiwg Kataf1 Klasa 7 Historia Kolonializm w XIX w. Krzyżówkawg Akowalcze2017 Klasa 7 Historia Kolonializm w XIX w Krzyżówkawg Annarkeska Historia Kolonializm w XIX wieku Rysunek z opisamiwg Patrycjakulka22 MAPA Kolonializm w XIX wieku Rysunek z opisamiwg Olap28 Klasa 7 Historia Kolonializm w XIX wieku Testwg Pawelastwis Kolonializm w XIX wieku Rysunek z opisamiwg Barbarazmija Kolonializm w XIX wieku Rysunek z opisamiwg Barbarazmija Kolonializm w XIX w. Anagramwg Gabrysia3 Klasa 7 Historia Kolonializm w XIX w. 7A Anagramwg Jksenia "Tajemniczy ogród" kolonializm, życie w XIX wieku Brakujące słowowg Adrianna55 Klasa 4 Klasa 5 Polski 7c Kopia Kolonializm w XIX wieku Rysunek z opisamiwg Alicja214 Kolonializm XIX wieku Rysunek z opisamiwg Snowaczyk Klasa 7 Historia Kolonializm Rysunek z opisamiwg As24 Nowe ideologie w XIX wieku Połącz w parywg Maagdaa Klasa 7 Historia Kolonializm Koło fortunywg Malgosiagosia66 Kolonializm Porządkowaniewg Hannaz Geografia Stany Zjednoczone w XIX wieku Rysunek z opisamiwg Pbutowski90 Klasa 7 Historia Polityka w XIX wieku Połącz w parywg Karolinagoral96 Klasa 7 Historia Wynalazki XIX w. Połącz w parywg Boguslawa23 Ludzie nauki w XIX w. Połącz w parywg U40044401 Liceum Historia WOS Sztuka w XIX wieku Testwg Monikajasinska1 Liceum Sztuka Ludzie nauki w XIX wieku Połącz w parywg Marcel76 Liceum Historia Kolonializm Rysunek z opisamiwg Karolinagoral96 Pojęcia II poł. XIX w. Połącz w parywg Karolinagoral96 Klasa 7 Historia Stany Zjednoczone w XIX wieku Rysunek z opisamiwg Alicjalisiecka2 Klasa 7 Historia Ideologie XIX w. Testwg Mag647 IDEOLOGIE XIX w. Prawda czy fałszwg Kasiasteczek Liceum Powstania XIX w. Pasujące parywg Skowrontowa Historia Sztuka w XIX wieku Testwg Karolinagoral96 Klasa 7 Liceum Historia Klasy społeczne w XIX wieku Połącz w parywg Agnpia96 Klasa 7 Historia Polska w XIX w. - osoby Labiryntwg Mag647 Odkrycia naukowe w XIX w. Znajdź paręwg Dawid88 Klasa 7 Gimnazjum Historia Stany Zjednoczone w XIX wieku Koło fortunywg Maagdaa Klasa 7 Historia Polska w XIX w. - osoby Samolotwg Mag647 Polskie partie polityczne w XIX wieku Sortowanie według grupwg Iwawozniak Klasa 7 Historia Polski Postaci II poł. XIX w. Połącz w parywg Karolinagoral96 Klasa 7 Historia Stany Zjednoczone w XIX wieku Testwg Osoba2021 Klasa 7 Historia Stany Zjednoczone w XIX wieku Testwg Pawelastwis Postęp techniczny w XIX wieku Znajdź paręwg Alicja214 Klasa 7 Historia Sztuka przełomu XIX i XX w. Połącz w parywg Annarkeska Podział USA w XIX wieku (płn -pd) Sortowanie według grupwg Pbutowski90 Klasa 7 Historia Postęp techiczny i kultura w XIX wieku Odkryj kartywg Wojtekmaj POLACY II POŁ. XIX W. Krzyżówkawg Karolinagoral96 Klasa 7 Historia Postęp techniczny w XIX wieku. Odkryj kartywg Piotrbryl Stany Zjednoczone w XIX wieku Losowe kartywg Alicjalisiecka2 Klasa 7 Historia Europa I poł. XIX w. Odkryj kartywg Mtylzajanosz Liceum Historia Idee Polityczne XIX (19) w. Sortowanie według grupwg Annbuchwald Klasa 7 Historia Zmiany na przełomie XIX i XX w. Połącz w parywg Mag647 Sławni Polacy drugiej połowy XIX w. Połącz w parywg Anilana Nowe ruchy polityczne Koło fortunywg Olap28 Klasa 7 Historia XIX wiek Ważne wydarzenia polityczne w Polsce i Europie w XIX w. Połącz w parywg Krystian65 Świat w drugiej połowie XIX w. Testwg Jakubiks Klasa 7 Historia Stany Zjednoczone w XIX wieku Rysunek z opisamiwg Awojtowicz1 Nowe ideologie w XIX wieku Znajdź paręwg Alicjalisiecka2 Klasa 7 Historia Stany Zjednoczone w XIX wieku Rysunek z opisamiwg Biuro43 Klasa 6 Historia

Francja – państwo które w XIX wieku utworzyło swoje kolonie na świecie. Francja, po przegranych wojnach napoleońskich postanowiła, na początku lat 30-tych XIX wieku, rozpocząć swoją drogę w zdobywaniu nowych terenów. Zamorskie podboje zapoczątkował podbój Algierii w roku 1830. Jeszcze w wieku XIX powiedzielibyśmy, że Francja to imperium kolonialne. Kolonie francuskie znajdowały się prawie na każdym kontynencie. Kwitł handel międzynarodowy, rozwijały się kompanie handlowe, w koloniach budowano okazałe posiadłości. Jednakże nie miało to trwać wiecznie. Powierzchnia imperium zaczęło się zmniejszać. Okoliczności były różne: zakup ziem przez USA, wojny kolonialne, wojny o niepodległość, referenda niepodległościowe... W porównaniu do tamtych czasów Francja posiada obecnie już tylko niewielkie terytoria szukasz więcej informacji i ciekawostek, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o historii Francji. Kolonie francuskie na trzech kontynentach, wojny kolonialne Kolonie francuskie w Ameryce Północnej i jej tamtejsze kompanie W Ameryce Północnej Francja prowadziła liczne ekspedycje za czasów Henryka IV. Szczególnie zapisał się tutaj Samuel Champlain, który wykazując się zręcznością w manewrowaniu pomiędzy zwaśnionymi plemionami indiańskimi dotarł do Wielkich Jezior i rozwinął kolonizację francuską na tym obszarze. Za jego ekspedycji rozwinął się także handel z Indianami, dzięki prowadzeniu wobec nich raczej przyjaznej polityki. To również Champlain był założycielem miasta Quebec. W późniejszym czasie do rozwoju francuskiego kolonializmu w Ameryce przyczyniła się polityka kardynała Richelieu. W roku 1628 utworzona została Kompania Stu Wspólników, celem tego działania była dalsza ekspansja w Kanadzie. Ważną rolę w kontekście Ameryki odgrywały Antyle, gdzie działała powstała w 1635 roku Kompania Wysp Ameryki. Również w tamtym okresie Francja opanowała Martynikę i Gwadelupę. Kompania Stu Wspólników została rozwiązana już za rządów Colberta, w 1663 roku. Powstała Nowa Francja jako prowincja królewska. W 1682 roku Francuzi po raz pierwszy, co prawda w teorii, ale objęli nadzór nad Luizjaną, jednakże osadnictwo francuskie rozwinęło się tam dopiero w XVIII wieku. Rozwijały się także Antyle, gdzie sprowadzano biedotę i czarnoskórych niewolników. Na początku XVIII wieku stan posiadania Francji w Ameryce miał się zmniejszyć, a to na skutek wojny sukcesyjnej hiszpańskiej, jaka miała wtedy miejsce, zakończonej traktatami w Utrechcie i Rastadt. Francja straciła wtedy na rzecz Wielkiej Brytanii Nową Szkocję i Nową Fundlandię. W XVIII wieku jednak w rękach Francji pozostawała większość Kanady oraz Luizjana. Tereny te były większe, niż brytyjskie, ale słabsze ekonomicznie. Francja zresztą dość długo na tym kontynencie rywalizowała z Wielką Brytanią. I to właśnie ta rywalizacja a konkretnie wojna siedmioletnia miała stać się gwoździem do trumny francuskiego panowania kolonialnego w Ameryce. W wyniku tej wojny w roku 1758 Brytyjczycy zdobyli fortecę Louisbourg. Natomiast w wyniku brytyjskiej blokady morskiej Francja nie miała możliwości dostarczyć do Kanady zaopatrzenia. Rok 1759 to kapitulacja Quebecu, zaś rok później całą Kanadę poddał jej gubernator, markiz de Vaudrevil. Nawiasem mówiąc w tamtym czasie Francuzi ponosili także porażki w walce z Brytyjczykami na Antylach, w Indiach a nawet w Afryce. Na mocy jednak pokoju po wojnie siedmioletniej (1763) Kanada została przez Francję utracona na rzecz Wielkiej Brytanii, natomiast Luizjanę otrzymała Hiszpania. Francja odzyskała ją później zaledwie na 20 dni, by tym razem ją odsprzedać Stanom kolonie w Afryce i w Azji: daty podboju, powierzchnia W XX wieku Francja posiadała kolonie w Afryce, Azji i Ameryce, których łączna powierzchnia wynosiła 10,6 mln km2. Ich mieszkańcy również byli liczni, zamieszkiwało je 55,5 miliona ludzi. Grupy kolonii tego państwa na różnych kontynentach miały swoje specyficzne nazwy. Kolonie Francji w Azji nosiły nazwę Indochin Francuskich. Z Wybrzeża Kości Słoniowej, Senegambii, Gwinei, Nigru i Mauretanii w roku 1895 powstała Francuska Afryka Zachodnia. Już w wieku XX, w roku 1910, Czad, Kongo Francuskie i Ubangi-Szari zostały połączone we Francuską Afrykę Równikową. Kolonie - podboje Kolonie Rok podboju Afryka Tunezja 1881 Mauretania 1893 Senegambia 1883 Gwinea 1891 Niger 1894 Czad 1894 Kongo Francuskie 1880 Ubangi-Szari 1894 Madagaskar 1896 Somali Francuskie 1888 Azja Kochinchina 1863 Kambodża 1863 Laos 1886 Annam 1885 Tonkin 1883 Część kolonii Francja zyskała lub utraciła w wyniku takich wydarzeń, jak wojny kolonialne lub też w wyniku postanowień ówczesnej społeczności międzynarodowej. W roku 1912 po starciach z Niemcami Francja uzyskała zwierzchność nad Marokiem tracąc jednocześnie część Konga Francuskiego. Decyzją Ligi Narodów po zakończeniu pierwszej wojny światowej Francja objęła protektorat nad Libanem, Syrią a także częścią Togo oraz Kamerunu. Kolonie te uzyskała kosztem Niemiec oraz Turcji. Mieszkańcy kolonii a niepodległość, obecne terytoria zależne Francji Po drugiej wojnie światowej nieuchronnie kolejne kolonie francuskie zaczęły wyrażać wolę wybicia się na niepodległość. Pewną próbą utrzymania kolonii przez Francję było ustanowienie Unii Francuskiej, ustanawiającej nowe zasady współistnienia Francji i jej kolonii oraz powstałych z nich państw. Utworzono ją na podstawie konstytucji z 1946 roku. W jej skład miały wejść trzy rodzaje terytoriów. Były to: terytoria bezpośrednio należących do Francji, czyli departamenty zamorskie: Scena z bitwy o Algier, rok 1830 - fot. domena publiczna (Gwadelupa, Gujana, Martynika, Reunion, Algieria i Sahara) oraz terytoria zamorskie (Francuska Afryka Zachodnia i Równikowa, Komory, Madagaskar, Nowa Kaledonia, Polinezja Francuska, Saint Pierre i Miquelon, Somali Francuskie); państwa stowarzyszone (Kambodża, Laos, Wietnam, Maroko, Tunezja) i terytoria stowarzyszone (Kamerun, Togo). Na specjalnych zasadach do Unii przystąpiły w 1949 roku Kambodża, Wietnam i Laos. Unia została zlikwidowana po zmianie konstytucji w 1958 roku, zamiast niej powstała Wspólnota Francuska, w ramach której miały funkcjonować cztery rodzaje podmiotów: departamenty zamorskie, terytoria zamorskie, terytoria powiernicze oraz autonomiczne republiki:wymieniona w tabeli poniżej grupa państw, które w wyniku referendum z 1958 roku w roku 1960 uzyskały niepodległość. Trzeba jednak podkreślić, że w rzeczywistości zasady tej Wspólnoty nie weszły w życie, a zatem wszelka współpraca (w tym już wtedy w istocie handel międzynarodowy z byłymi już koloniami) opierała się tylko i wyłącznie na umowach bilateralnych. W międzyczasie rozpoczęła się dekolonizacja, od Francji odrywały się kolejne jej posiadłości. Część kolonii uzyskiwała niepodległość w pokojowy sposób, inne musiały o swoją niezależność walczyć. Taką wojnę z Francją stoczyły Wietnam, Laos i Kambodża. Tzw. wojna indochińska trwała aż 8 lat. Podobnie w przypadku Algierii trzeba było trwającego również 8 lat powstania, aby państwo to uzyskało niepodległość. Sytuacja akurat w kontekście tego państwa nie powinna dziwić, jeżeli przypomnimy historię jego podboju przez Francję w XIX wieku. W roku 1830 zdobyto Algier, jednakże Francja kontynuowała ekspansję. W roku 1834 postanowiono, że Algierię trzeba utrzymać. Zaczęto sprowadzać osadników, pojawił się gubernator. Rozwinął się handel. Jednakże podbój Algierii nie został zakończony, bowiem działał nadal na jej terenie emir Abd el-Kader. W roku 1836 doszło do wojny z jego siłami i Francja poniosła porażkę. Również w wojnie z 1839 roku Francja poniosła ciężkie straty. W roku 1840 zadanie ostatecznego rozprawienia się z siłami Abd el-Kadera otrzymał generał Bugeaud, znany później i z innych wydarzeń historycznych, tym razem w samej Francji. W latach 1841-1843 toczono ciężkie boje z wojskami emira. W pewnym momencie uciekł on przed Francuzami do Maroka, gdzie również zapuściły się za nim wojska francuskie. Zdołał powrócić do Algierii w latach 1845-1846. Dopiero w roku 1847 siłom francuskim udało się odnieść ostateczne zwycięstwo, pojmano również i samego emira. Nie oznaczało to jednak, że w Algierii przestały istnieć jakiekolwiek punkty oporu przeciwko okupacji francuskiej. Kolonie - uzyskanie niepodległości Kolonia Rok uzyskania niepodległości Syria Formalnie: 1941, realnie: 1946 Liban 1943 Wietnam, Laos, Kambodża 1954 Maroko, Tunezja 1956 Gwinea 1958 Kamerun, Togo, Sudan Francuski (Mali), Madagaskar, Dahomej (Benin), Niger, Górna Wolta (Burkina Faso), Wybrzeże Kości Słoniowej, Czad, Republika Środkowoafrykańska, Kongo Francuskie, Gabon, Senegal, Mauretania 1960 Algieria 1962 Komory 1975 Somali Francuskie (Dżibuti) 1977 W latach 90. XX wieku Francja posiadała już tylko terytoria o całkowitej powierzchni 157 100 km2. Są to w większości departamenty zamorskie, z których największa jest Gujana Francuska (91 000 km2). Inne departamenty zamorskie to Gwadelupa, Martynika i Reunion, natomiast obecne terytoria zamorskie Francji to Nowa Kaledonia, Polinezja Francuska, Wallis i Futuna. Francja posiada też tzw. zbiorowości terytorialne: St. Pierre i Miquelon i Majottę, zaś odrębny status mają Francuskie Ziemie Polarne. Autor: Herbert Gnaś Bibliografia: B. Bankowicz, M. Bankowicz, A. Dudek, Leksykon historii XX wieku, Kraków Baszkiewicz, Historia Francji, Ossolineum, Warszawa Chwalba, Historia powszechna. Wiek XIX, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dla 84,8% czytelników artykuł okazał się być pomocny

Kolonie to przede wszystkim koszty - konieczność tworzenia administracji, wysyłania wojska, budowy infrastruktury, a bliżej współczesności też infrastruktury cywilnej (szpitale, szkoły) - na swój koszt, bo te kolonie w większości nie przynosiły odpowiedniego dochodu.

Niemieckie protektoraty Kolonie brandenbursko-pruskie „Mała Wenecja”, 1529–1556 Cesarstwo Niemieckie na przełomie XIX i XX wieku prowadziło politykę, polegająca na utrzymywaniu w zależności gospodarczej niektórych słabo rozwiniętych krajów oraz wykorzystywaniu ich zasobów ludzkich i surowcowych. Efektem tego było posiadanie niewielkiej w porównaniu z innymi ówczesnymi europejskimi mocarstwami liczby prowadzony przez państwa europejskie na przełomie XIX i XX wieku był ściśle związany z rozwojem kapitalizmu. Nowe kolonie dawały możliwość nieograniczonych rynków zbytu poza granicami kraju. Wygrana wojna z Francją i zakończenie w 1871 roku procesu zjednoczenia państw niemieckich spowodowały rozwój gospodarczy nowo utworzonego Cesarstwa Niemieckiego. Ponadto Niemcy nieustannie rozbudowywali swoją Marynarkę Wojenną, która była poważnym zagrożeniem dla Brytyjczyków. Dodatkową niechęć Wielkiej Brytanii i Irlandii wobec Niemców powodował import niemieckich towarów, który negatywnie wpływał na rozwój rodzimej produkcji. W celu odróżniania kraju pochodzenia towarów, tworzono naszywki z miejscem produkcji – „Made in Germany”.Politykę kolonialną Niemiec określano mianem Weltpolitik (pol. „Polityka światowa”). Była to jednak spóźniona reakcja Cesarstwa Niemieckiego, gdyż większość kolonii została już wcześniej rozdzielona między inne kraje europejskie, w szczególności przez Wielką Brytanię i Francję. Mimo tego Niemcy nie składali broni, a ich polityka zagraniczna skoncentrowana była w trzech różnych kierunkach:Głównym narzędziem w ekspansji terytorialnej była Liga Pangermańska. Ta niezwykle sprawnie działająca organizacja skupiała w swoich szeregach około 22 tysiące członków. Miała ona bardzo silne oparcie w Partii Narodowo-Liberalnej, czy też w Niemieckiej Partii Konserwatywnej. Działalność organizacyjna Ligi rozciągała się na wszystkie zakątki świata i obejmowała miejsca, w których żyły silnie skupione grupy ludności niemieckiej. Ważne znaczenie dla rozwoju Ligi Pangermańskiej mieli czołowi przemysłowcy niemieccy, Krupp, Kandorf, Stinnes czy celem polityki zagranicznej było opanowanie rynku chińskiego. Jedyną możliwością realizacji tych planów było porozumienie z Imperium Rosyjskim, przy jednoczesnym konkurowaniu z Japonią i Wielką Brytanią, które miały bardzo silne wpływy na terenach Chin. W 1897 roku zamordowano kilku niemieckich zakonników, co spowodowało, że Armia Cesarstwa Niemieckiego wylądowała na przylądku Jiaozhou. W efekcie tych działań, a także słabości rządu chińskiego w 1898 roku zawarto układ, na mocy którego Niemcy otrzymali w dzierżawę na 99 lat przylądek Jiaozhou wraz z przylegającym wybrzeżem o powierzchni 501 km² z około 35 tysiącami terenem ekspansji na tym terenie było Imperium Osmańskie. W 1888 roku rząd turecki wydał Deutsche Bank koncesję na budowę linii kolejowych Izmir-Angora. Kolejne zbliżenie nastąpiło w 1898 roku, kiedy to Wilhelm II Hohenzollern przybył na spotkanie z sułtanem tureckim Abdülhamidem II. Zapewniło to nową strefę wpływów dla kapitału niemieckiego, bowiem w 1899 roku Niemcy otrzymali koncesję na budowę linii kolejowej Berlin-Bagdad. Dla Brytyjczyków był to wyraźny sygnał do imperialnych zapędów Cesarstwa Niemieckiego, co zagrażało brytyjskim wpływom w rejonie Kanału kolonialne w Afryce datuje się na lata 80. XIX wieku. Do głównych zdobyczy na tym terenie należały: Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia, Niemiecka Afryka Wschodnia, Togoland, a także Kamerun Niemiecki. Chęć uzyskania kolonii w Afryce była w głównej mierze spowodowana koniecznością rezygnacji ze zdobyczy w Azji Południowo-Wschodniej. Dlatego też głównym kierunkiem działań niemieckich stał się kontynent afrykański. Jednak Wielka Brytania i Francja mające olbrzymie wpływy na tych terenach, za wszelką cenę nie chciały dopuścić by Niemcy uzyskały nowe ziemie. W konsekwencji doprowadziło to do antagonizmów francusko-niemieckich, które ulegały ciągłym zaostrzeniom i prowadziły do poważnych kryzysów początku XX wieku niemiecka ekspansja skierowała się w stronę Afryki Północnej, a dokładniej Państwa Alawitów (Maroko), które było jedynym niepodległym krajem w tym rejonie. Działania te spotkały się z wielkim sprzeciwem zarówno Wielkiej Brytanii, jak i Francji. Na skutek bezkompromisowej polityki niemieckiej w latach 1905–1906 doszło do ogromnego napięcia na arenie międzynarodowej, co groziło wybuchem wojny. W 1905 roku sułtan Abd al-Aziz IV spotkał się z Wilhelmem II, który przybył do Tangeru. Cesarz niemiecki dał sygnał do niepodległości dla Maroka. W ten sposób chciano wypróbować trwałość „serdecznego porozumienia” francusko-brytyjskiego. Jednak zapewnienia brytyjskie o pomocy dla Francji załagodziły niemieckie zapędy. W konsekwencji, w 1906 roku zwołano konferencje w Algeciras. Na mocy traktatu tam podpisanego podtrzymano niepodległość Maroka, utworzono Marokański Bank Państwowy, oraz wprowadzono kontrolę Francji i Hiszpanii nad miejscową policją. W ten sposób I kryzys marokański został konferencji w Algeciras nie zadowoliły ani Francji, ani Niemiec. W 1907 roku po obaleniu sułtana al-Aziza Francuzi próbowali wykorzystać niespokojną sytuację w Maroku. Do Casablanki wysłano desant 3000 żołnierzy. W 1908 roku 5 dezerterów francuskiej Legii Cudzoziemskiej zbiegło z armii i schroniło się w konsulacie niemieckim. Kolejne zaognienie sytuacji nastąpiło w 1911 roku, kiedy to wybuchło powstanie w okolicach Fezu. Sytuację próbowali wykorzystać Francuzi, którzy w sile 8000 żołnierzy wkroczyli do kraju pozbawiając go niepodległości. Reakcja Niemców była natychmiastowa – do portu w Agadirze wpłynęła niemiecka kanonierka „Pantera”; wojna wisiała na włosku. Jednak zapewnienia Davida Lloyd George’a o pomocy Francji na wypadek wojny spowodowała, że Niemcy wycofali się. Konsekwencją II kryzysu marokańskiego był traktat feski na mocy którego Francja objęła protektoratem Państwo Alawitów (zwane odtąd Marokiem Francuskim); w zamian jednak Francuzi zobowiązali się oddać Niemcom swoją posiadłość w Afryce – Kongo polityka kolonialna była mocno związana z narodzinami niemieckiego imperializmu. W efekcie na przełomie XIX i XX wieku Cesarstwo Niemieckie stało się posiadaczem szeregu kolonii na całym świecie:Azja:Afryka:Oceania:Spośród niemieckich zdobyczy kolonialnych najważniejsze znaczenie strategiczno-polityczne i gospodarcze miały kolonie w Afryce. Jednak ich obszar, bogactwa naturalne i możliwości eksploatacji były mocno ograniczone, dlatego też szybko rozwijające się Niemcy ciągle poszukiwały nowych kolonii. Jednak większość terytoriów była zagarnięta przez inne kraje, dlatego też Cesarstwo Niemieckie za wszelką cenę starało się walczyć o nowe tereny, mimo że groziło to wybuchem wojny czasie I wojny światowej kolonie niemieckie znalazły się pod okupacją wojsk Ententy, a po wojnie zostały przez Ligę Narodów podzielone pomiędzy Francję, Wielką Brytanię, Japonię, Belgię i Portugalię jako terytoria mandatowe. W okresie Republiki Weimarskiej Niemcy nie dopominali się o odzyskanie kolonii, do sprawy ich posiadania powróciła dopiero III Rzesza. Kolonie niemieckie Niemieckie protektoraty Kolonie brandenbursko-pruskie „Mała Wenecja”, 1529–1556 Obraz Bitwa pod Mahenge Friedricha Wilhelma Kuhnerta z 1908 roku. Bitwa była częścią powstania Maji-Maji przeciwko niemieckiemu uciskowi w Niemieckiej Afryce WschodniejNiemieckie posiadłości kolonialne w Afryce w 1914 (kolor szary)

Witraże z XIX w. Najwięcej zachowało się witraży wykonanych w XIX wieku. W nawie południowej znajduje się zespół witraży ufundowanych przez króla Bawarii Ludwika I. Są to datowane na rok 1846 witraże z Pokłonem Trzech Króli, Opłakiwaniem Chrystusa, Zesłaniem Ducha Świętego, oraz witraże z Ukamienowaniem św. Kolonie były jedną z najpopularniejszych form wypoczynku dzieci i młodzieży. Zwłaszcza w czasach PRL-u. Trudno było wtedy znaleźć dziecko, które choć raz nie było na i półkolonie W okresie międzywojennym na koloniach wypoczywało po 300 – 400 tysięcy dzieci. Organizowały je głównie różne stowarzyszenia. Nie tylko kolonie, ale też półkolonie. Na przykład w połowie lat trzydziestych minionego wieku między innymi wydział szkolnictwa i zarządu miejskiego w Łodzi przygotował półkolonie dla 4 tysięcy dzieci. Na taki rodzaj wypoczynku kwalifikował lekarz, którzy musiał stwierdzić, że dziecko wymaga staranniejszego odżywiania, odpowiedniej opieki i letniego wypoczynku. Zwykle więc na taki przydział mogli liczyć najmłodsi z ubogim rodzin. Ten wypoczynek finansowała w dużej mierze Ubezpieczalnia, czyli odpowiednik NFZ. - Wzorem lat ubiegłych terenem wypoczynku dziatwy będzie park 3 Maja – wyjaśniano. - Jest położony blisko centrum, i posiada odpowiednią też minusy tej lokalizacji. - Wieją tam wiatry z zachodu na wschód – podkreślano. - Trafiają więc do tego parku wszystkie dymy fabryczne i wielkomiejskie wyziewy. Poza tym bliskość linii kolejowej sprawia, że dym z lokomotyw i kurz również nie przyczyniają się do oczyszczenia powietrza w jednak, że mogą to być jedne z ostatnich, miejskich półkolonii organizowanych w parku 3 Maja. Zostaną przeniesione do parku im, Piłsudskiego, czyli na obecne Zdrowie, gdy tylko zostanie oddany do po zakończeniu niemieckiej okupacji dzieci z Łodzi znów zaczęły jeździć na kolonie Łódź to miasto o bardzo niezdrowym klimacie – zauważano. - Wprost miasto gruźliczych i rachitycznych dzieci. Ale kilka lub kilkanaście kilometrów od swoich granic posiada bardzo zdrowe miejscowości letniskowe. Kilometrami ciągną suche, szpilkowe lasy, przepełnione zdrowym powietrzem, leczą i wzmacniają chorowite płuca nie zapomniano podkreślić, że przed wojną jeździli tam tylko bogaci łodzianie. Biedne dzieci z Bałut lato spędzały bawiąc się przy ulicznych rynsztokach lub w kamiennych podwórkach. - Łódzcy bogacze na letnie wywczasy wybrali co piękniejsze letniska – zauważał „Dziennik Łódzki” z 1946 Pobudowali tam wille, otoczyli je ogrodami. Kupili sobie monopol na słońce powietrze i zdrowie!Wiśniowa GóraJedną z takich miejscowości była podłódzka Wiśniowa Góra. Tam kolonie dla dzieci swych pracowników urządziła zaraz po wojnie fabryka Scheiblera i Grohmana, która niedługo potem została zakładami im. Obrońców Pokoju. Z dumą zapowiadano, że w ośrodku kolonijnym w Wiśniowej Górze przez lipiec i sierpień wypoczywać będzie pół tysiąca dziewcząt i chłopców. To bardzo ważna rzecz, bo 80 procent dzieci naszych pracowników jest zagrożona gruźlicą! - zapowiadali przedstawiciele łódzkiej w Wiśniowej Górze składał się 42 domów. Od razu zaznaczano, że znajdowały się w fatalnym stanie i trzeba było je wyremontować. Zrobiono to staraniem załogi. I już w czerwcu pierwsze dzieci mogły wyjechać do Wiśniowej Dzieci rzeczywiście mają wszystko, o czym świadczą zaopatrzone piwnice – zauważał „Dziennik Łódzki”- Dzienne wyżywienie dziecka składa się z pięciu posiłków, bardzo obfitych. Codziennie na obiad jest mięso, a na podwieczorek często wędlina. Dzieciom nie brakuje też owoców. Kolonijna kuchnia dostaje codziennie pełny udój od dwóch krów będących własnością fabryki. Dzieci jedzą tyle ile chcą. Kuchnia wydaje bardzo wiele „dokładek”. Pełen koszt kolonii ponosi na koloniach w Wiśniowej Górze mieszkały w słonecznych pokojach. Zaznaczano, że każde miało własne, nowe łóżko z czystą pościelą. Nie brakowało wychowawczyń. A kontrolę nad koloniami sprawowało kilka matek, które zamieszkały w kolonie do KolumnyZaraz po wojnie dzieci wyjeżdżały też na zakładowe kolonie do Kolumny, Tuszyn – Lasu czy Przygłowa. Na przykład rodzice kolonistów, którzy wypoczywali w Kolumnie wystosowali skargę do ministerstwa oświaty. Skarżyli się, że ich dzieci chodzą głodne...Reporter „Dziennika Łódzkiego” pojechał na miejsce, by sprawdzić jak wygląda sprawa. Stwierdził, że jedzenia nie brakuje, a dzieci są zadowolone. - Na porannym apelu melduje się 320 dzieciaków, po jego zakończeniu idą na śniadanie – opisywał kolonijny dzień. - Na stołach piętrzą się góry kanapek. Dusza się raduje, gdy widzi się, że „szkraby” pałaszują ogromne ilości w życiu wywiadu udzielił 11-letni Kazio. Cieszył się, że śpi w namiocie ze starszymi. Martwi go tylko, że niedługo musi wracać do domu...Dziennikarz zauważył też, że mali koloniści przybyli na wadze. Średnio o trzy kilo..Bezcenne wspomnieniaJeszcze dziś niektórym z pokolenia dzisiejszych czterdziestolatków czy pięćdziesięciolatków kręci się łza w oku, gdy przypomną sobie kolonijne nocne podchody, mecze piłkarskie, dyskoteki, zabawy przy ognisku, kolonijne piosenki, a nawet kontrole czystości przeprowadzane przez panie pielęgniarki...No i przyjaźnie, które czasem zostały na całe Marzena Mrowińska, nauczycielka z Łodzi przez całą podstawówkę, co roku jeździła na kolonie. Była w drugiej czy trzeciej klasie, gdy pojechała na kolonie pocztowców do Grotnik. - Jeszcze dziś pamiętam te nocne alarmy! - wspomina Marzena. - Nie wiem czy miały być atrakcją dla kolonistów czy też trzeba było je robić, by ćwiczyć zachowanie dzieci W środku nocy, a tak naprawdę gdzieś koło rozlegał się dzwonek. Wszyscy wychodzili na dwór, a potem szliśmy do lasu. Tam śpiewaliśmy piosenki, trochę się bawiliśmy i wracaliśmy do ośrodka. Na początku byliśmy przerażeni, ale z każdą minutą ten alarm coraz bardziej się nam podobał...Potem dopytywaliśmy się kiedy będzie następnyMarzena zapamiętała również kolonijne konkursy czystości. Na korytarzu wisiał plakat na którym zapisywano punkty, które każdego dnia otrzymywała każda sala, Rano po salach chodziła komisja pod przewodnictwem pani pielęgniarki – opowiada Marzena. - Sprawdzali czy łóżka są dobrze pościelone, czy na prześcieradłach nie ma piasku, czy jest porządek w szafach. Gdy coś z łóżkiem było nie tak to robiło się „pilota””, czyli wywracało materac, pościel...Wojciech Przybyłowicz, łódzki ekonomista, w połowie lat siedemdziesiątych pojechał na kolonie do Inowłodza koła Spały. Kolonie organizował Inspektorat Oświaty i Wychowania z Mieszkaliśmy wtedy w szkole w Inowłodzu – wspomina Wojtek. - W dużych, lekcyjnych salach w których rozłożono łóżka. Nie zapomnę nocnych pochodów. Może byłyby jednymi z wielu, które w swym życiu przeżyłem, ale wtedy już po zmroku przechodziliśmy przez miejscowy cmentarz. Nawet, gdy byłem chłopakiem, nie należałem do strachliwych, ale wtedy gdy przechodziliśmy koło tych grobów to ciarki przechodziły mi po plecach...A wiadomo, że jeszcze między sobą się „podkręcaliśmy”...Zapamiętałem też długie wędrówki do Anielina, gdzie miał znajdować się grób majora „Hubala”. Te kolonie Wojtek zapamięta jeszcze z jednego powodu. Złamał rękę. Poszli się kąpać grupą. On postanowił pokazać chłopakom jak skacze się do wody...Do domu wrócił więc z gipsem... W tym Inowłodzu zresztą sporo się działo! - wspomina. - Razem ze mną spało takich trzech chłopaków. Zbyszek był w moim wieku, miał 11 lat i mieszkał na łódzkim Grembachu. Paweł i Jacek byli od nas z dwa – trzy lata starsi. Kiedyś zaczęli mnie namawiać, by poszedł z nimi do sklepu. Taki mały, wiejski sklepik znajdował się koło szkoły w Inowłodzu. Kazali mi stać przed nim i patrzeć czy nikt nie idzie. Oni w trójkę weszli do środka. Po chwili wyszli i zaczęli uciekać. Pobiegłem za nimi. Nawet nie wiedziałem co zrobili..Kiedy ukryliśmy się za murem szkoły przyznali się, że ukradli wino i ...ciasto. Nie chciałem jednak próbować tego wina.. Kradzież zauważyła sklepowa i zawiadomiła kierowniczkę kolonii. Wezwano rodziców groziło nam wyrzucenie z kolonii. W końcu udało się przebłagać kierowniczkę, byśmy zostali. Musiałem dołożyć się, by zapłacić za to kradzione wino i ciasto. Do szkół wysłano listy z informacją o tym co wydarzyło się na kolonii..Do mojej szkoły też...Katarzyna Nowacka, pracuje dziś w jednym z banków, skończyła ekonomię na Uniwersytecie Łódzkim, wiele lat jeździła na kolonie w jedno miejsce – do Rydzynek, niewielkiej wsi położonej wśród lasów, niedaleko Tuszyna. Tam swój ośrodek kolonijny miały Łódzkie Zakłady Przemysłu Skórzanego „Skogar”. Ekonomistka pamięta, że każdy dzień zaczynał się apelem. Poszczególne kolonijne grupy, a w zasadzie jej przedstawiciele, wciągali na masz biało-czerwoną flagę. Grupowi zdawali raport kierowniczce kolonii...Wieczorem tę flagę opuszczano. I śpiewaliśmy hymn! - opowiada Katarzyna Nowacka. - Jeszcze dziś pamiętam słowa: Dzień błękitny żegluje po niebie, idzie słońce drogą swą, twoja ziemia chce liczyć na ciebie przecież rosłeś razem z nią..Na kolonie do Rydzynek przyjeżdżały dzieci z całego niemal kraju. Byli też i goście z zagranicy. Przez kilka lat wypoczywali tam młodzi Czesi z Teplic, Liberca, Usti nad Łabą. Rydzynki gościły też Niemców z NRD. A raz przyjechali nawet Rosjanie. Dokładnie orkiestra dęta z Iwanowa. W swojej ojczyźnie wygrali konkurs dla najlepszej orkiestry i w nagrodę wysłano ich do Polski, do Rydzynek. W orkiestrze grały 9 – 10-letnie dzieci, ale i 19-letni chłopcy. - Na codziennym apelu Polacy śpiewali „Dzień błękitny żegluje po niebie”, Czesi piosenkę o owieczce, a Rosjanie odgrywali swój hymny narodowy, który rozbrzmiewał po całej okolicy – opowiada Kasia. - Zresztą wiele czasu poświęcali na ćwiczenia. Wychodzili poza teren kolonii i maszerowali po okolicy grając różne marsze. Okoliczni mieszkańcy wychodzili z podwórek. Czasem ktoś dał Rosjanom cukierki..Paweł Panek, kierowca z Tomaszowa Mazowieckiego też jeździł na kolonie do Rydzynek. Nie zapomni kolonijnych olimpiad. Jeszcze do dziś ma medal, który dostał za pierwsze miejsce w skoku w dal. I oczywiście kolonijnych dyskotek...Tych „przytulanek”, gdy trzymając w objęciach dziewczynę kołysał się w takt „Ti Amo”...No i jeszcze były śluby kolonijne. Jego miłość miała na imię Beatka...Ślubował jej wierność i miłość...Była to zabawa, ale bardzo ten ślub przeżył. Beatka bardzo mu się podobała...Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera

W latach 1880–1900 Niemcy uzyskały też kolonie w Afryce, takie jak Togo, Kamerun, Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia (obecna Namibia), Niemiecka Afryka Wschodnia (obecna Tanzania) i Oceanii, m.in. Archipelag Bismarcka, Wyspy Salomona, Karoliny, Mariany. Z końcem XIX wieku utworzono trójprzymierze, którego przeciwwagą była ententa.

Wakacje tuż za rogiem, więc Skarpa Bytom startuje z zapisami na Letnie Półkolonie na Skarpie dla dzieci w wieku 7-15 lat. Wśród atrakcji obejmujących 10 godzin zajęć dziennie znajdą się wspinaczka i inne zajęcia sportowe, gry i zabawy kreatywne, zajęcia plastyczne, a także warsztaty ekologiczne i taneczne z aktorami. Półkolonie Letnie na Skarpie to aż 10 godzin dziennie zajęć sportowych, kulturalnych i ogólnorozwojowych w grupach 15-osobowych pod okiem wykwalifikowanych instruktorów i wychowawców. W codziennym harmonogramie zajęć główną atrakcją będzie wspinaczka w największym centrum wspinaczkowym w Polsce - w Skarpie Bytom. Do dyspozycji uczestników będzie Gryfne Wspinanie - wydzielona strefa przeznaczona tylko dla dzieci, boulderownie dla najmłodszych oraz duża ściana wspinaczkowa. Oprócz wspinaczki dla uczestników półkolonii przewidziane są również inne gry i zabawy zarówno na świeżym powietrzu, jak i pod dachem. Wśród nich znajdą się podchody, zawody sportowe i piłka nożna. Zajęcia będą odbywać się też w strefie zewnętrznej z torami przeszkód, OCR, strefą parkour oraz rolkowiskiem. Organizatorzy przygotowali także coś dla małych artystów. Na każdym turnusie odbędą się warsztaty plastyczne i taneczne z aktorami z zaprzyjaźnionego Teatru Rozbark oraz zajęcia z pszczelarzem kształtujące szacunek i miłość do przyrody, podczas których dzieci będą mogły tworzyć ekologiczne świece. Cena, 790 zł za turnus zawiera pełne wyżywienie i zajęcia od poniedziałku do piątku w godz. 7:30-17:30. Przy wyborze kilku turnusów półkolonii dla dziecka, cena jest ustalana indywidualnie. Szczegółowe informacje dostępne są w wydarzeniu na Facebooku - LINK TURNUSY: - cena: 690 zł Urząd Miejski w Bytomiu,

Deklaracja w sprawie przyznania niepodległości krajom i narodom kolonialnym z dnia 14 grudnia 1960 roku (rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ 1514 (XV)), 14 grudnia 1960 r. Dostępne w internecie: grocjusz.edu.pl (dostęp 1.03.2021). Historia Afryki od początku XIX wieku, M. Tymowski (red.), Ossolineum, Wrocław 1996. PRZEBIEG LEKCJI

Brytyjski Raj zdefiniował Indie w XIX wieku. Zaktualizowano 30 czerwca 2018 r. Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska przybyła do Indii na początku XVII wieku, walcząc i prawie błagając o prawo do handlu i prowadzenia interesów. W ciągu 150 lat prosperująca firma brytyjskich kupców, wspierana przez własną potężną prywatną armię

^{Pierwsze kolonie zakładano już w starożytności w rejonie morza Śródziemnego, w okresie tak zwanej wielkiej kolonizacji greckiej. Najwięcej kolonii powstało w efekcie wielkich odkryć geograficznych. Do XIX wieku obie Ameryki, Azja, Afryka i Australia zostały spenetrowane przez europejskich osadników. Polityka promująca zajmowanie}

W 1875 doszło do połączenia organizacji robotniczych partię socjaldemokratyczną. Na przełomie XIX/XX w. Niemcy stały się najpotężniejszym mocarstwem militarnym i gospodarczym Europy. W 1880–1900 Niemcy uzyskały też kolonie w Afryce (Togo, Tanganika, Kamerun, Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia) i Oceanii.

loCTMAU.